“But My Love Goes To Eleven…” is de titel van het debuutalbum als soloartiest van de Noorse popzanger en songschrijver Calle Hamre uit Bergen. Hij kan wel al terugblikken op een meer dan 20 jaar durende muzikale loopbaan als lid van diverse pop- en rockgroepen in Noorwegen waaronder ‘Kong Klang’, ‘The Owens’, ‘Chocolate Overdose’ en ‘Butterfly Garden’ waar hij nog steeds deel van uitmaakt als frontman en songschrijver.

Als producer van zijn eerste soloalbum wist hij niemand minder dan Ken Stringfellow te strikken, de 51-jarige Amerikaanse zanger, songschrijver, multi-instrumentalist en producer die zes soloplaten maakte, maar vooral bekend staat als oprichter van de band ‘The Posies’ en omwille van zijn lange samenwerking met de formaties ‘Big Star’ en ‘R.E.M.’. Met meer dan 200 platen waar hij in de voorbije decennia aan meewerkte lijkt ons de keuze van Calle Hamre voor Ken Stringfellow als producer een heuse garantie op succes op te leveren.

Elf van de twaalf nummers op “But My Love Goes To Eleven…” werden van tekst en muziek voorzien door Calle Hamre zelf en de enige niet zelfgepende song is het nummer “Why Do They Call It Dying” van de Schotse zanger Mike Scott, de frontman van de rockformatie ‘The Waterboys’. Calle Hamre heeft een zeer mooie stem die wonderwel past bij zijn melancholische popliedjes zoals u zelf kunt vaststellen bij het beluisteren van de nummers “Restore My Heart” en “Timing Circles” via de aan deze recensie toegevoegde video’s.

Als belangrijkste inspiratiebronnen voor zijn songs noemt Calle Hamre singer-songwriters als Bob Dylan, Pete Yorn, Josh Rouse, Ron Sexsmith enNick Cave, naast de reeds vermelde bands ‘R.E.M.’ en ‘The Waterboys’. We krijgen een serie erg mooie popballads aangeboden op dit album, waarbij wij vooral onder de indruk zijn gekomen van de eerste single “Lovers Will Be Lovers”, het op werk van Richard Hawley lijkende “Different Tale” en “Why Do They Call It Dying” en de intrigerende emo-ballad “The Thrill Is Gone” waar de weemoed van afdruipt.

Ook het knap gebrachte “Killing Me”, “Me vs Myself And I Won” en het imponerende slotnummer “I Knew” behoren tot het beste werk dat er te beluisteren valt op “But My Love Goes To Eleven…”, het schitterende debuutalbum van Calle Hamre, een voor ons totaal nieuwe naam van een Noorse singer-songwriter die wellicht spoedig tot het gild van gevestigde topmuzikanten zal mogen toetreden.

(valsam)